NIEMCY (III RZESZA) Szabla paradna oficerska

Szable paradne wykorzystywane są przez kompanie reprezentacyjne podczas uroczystości państwowych. Każda szabla paradna to prawdziwe dzieło sztuki prezentujące najwyższy kunszt i filozofię płatnerzy, którzy ją tworzą. Szabla paradna musi wspaniale się prezentować i wywierać duże wrażenie. Często wykorzystywana jest jako prezent dla oficerów po zakończonej służbie. Kształt prezentowanej rękojeści wzorowany jest na pruskiej oficerskiej szabli paradnej, która nawiązuje do charakterystycznego kształtu pruskich szabli piechoty, przy czym jest znacznie bardziej dekorowana (z elementami botanicznymi), a także wykonana z metalu w barwie złotej (mosiądz). Te "pruskie" cechy szabli to głowica w kształcie głowy gołębicy i rękojeść (kabłąk) w kształcie strzemienia, a także część jelca w kształcie tarczy.

Ogólnie niemieckie szable paradne pruskie i z okresu późniejszego, dzieliły się na dwa typy: lionhead oraz dovehead (oczywiście chodzi o kształt głowicy- lwa i gołębicy) i nie miało to nic wspólnego z rangą oficera, ale z zasobnością jego portfela. W zdecydowanej większości szable te były kupowane przez samych żołnierzy, oferowane przez manufaktury w rożnych opcjach/cenach. 

Prezentowana szabla to oficerska szabla Wehrmachtu, zdenazyfikowana tzn. awers langetu na którym był symbol III Rzeszy został zeszlifowany po wojnie, podobnie kabłąk na którym widniała wrona ze swastyką. Szabla to produkcja Emill'a Voos'a z Solingen.

Budowa: rękojeść zamknięta, oprawa mosiężna. Jelec krzyżowo-kabłąkowy, z owalnymi półwąsami. Tylne ramię zakończone płaską wolutą. Kabłąk w kształcie „półstrzemienia”, górą mocowany z trzpieniem głowni. Trzon rękojeści z czarnej masy kauczukowej, gęsto karbowany i owinięty dwoma podwójnie skręconymi drutami mosiężnymi. Długi kapturek z policzkami, od góry nitowany trzpieniem głowni, dołem, wraz z trzonem, uchwycony pierścieniem. Głownia stalowa, polerowana, niklowana, o umiarkowanej krzywiźnie. Obustronnie szlifowana w jedną bruzdę, sięgającą długiego, obosiecznego pióra. Sztych symetryczny. Pochwa stalowa, z dwoma ryfkami z ruchomymi kółkami na wewnętrznej stronie. Szyjka z kołnierzem mocowana w płaszczu pochwy dwiema śrubami. Pochwa zakończona ostrogą.

Charakterystyka broni:

dł. szabli w pochwie 985 mm, dł. szabli 966 mm, dł. głowni 837 mm, szer. głowni u nasady 10 mm, gr. grzbietu u nasady 6 mm, masa szabli 515 g, masa szabli w pochwie 915 g

 

NIEMCY (PRUSY) Pałasz oficera piechoty (szpada) model 1889 (Infanterie Offizier Degen 89, IOD 89) - część 1

Do 1889 roku większość oficerów piechoty pruskiej nosiła szpadę model 1816 z dwoma tarczkami. I podobnie jak w przypadku pałasza kawaleryjskiego model 1889 (KD89), w tym samym roku – 1889 -powstał nowy pałasz dla oficerów piechoty, zwany od skrótu Infanterie Offizier Degen: IOD89 (w dosł. tłum. szpada oficera piechoty). Rozkazem z dnia 22 marca 1889 wszyscy oficerowie mieli posiadać nowy model broni już od 1 lipca 1889r. (zdjęcie poniżej- o ile mi wiadomo, niektórzy żołnierze nosili jeszcze stare modele do 1890 roku, więc w praktyce wykonanie rozkazu przebiegało z opóźnieniem), przy czym określono tam rozmiarówkę pałasza, którą należy dobrać w zależności od wysokości oficera, a także określony jest rodzaj użytego materiału w zależności od dystynkcji (żołnierze- funkcjonariusze noszący złote hafty powinni mieć rękojeści o barwie złotej- pozłacane). 

 

I podobnie jak w KD89 również IOD89 miał wiele wersji, w zależności od miejsca wytworzenia. Można tutaj spotkać – oprócz cesarskiego orła pruskiego- inne herby, w zależności od części Niemiec, które wchodziły w skład Rzeszy, ale nie należały do Prus. Jeszcze innego orła Rzeszy Niemieckiej można spotkać w pałaszach kolonialnych (np. wojska w Namibii, które próbowały eksterminować Namibijczyków, głównie lud Herero, czy wojska wschodnio- azjatyckie). Jednak co zauważyłem: orzeł na pałaszu IOD89 ma głowę zwróconą na wschód, a na wszystkich oznaczeniach i materiałach (a także monetach z tego okresu) jest on zwrócony ku zachodowi. Ciekawe dlaczego? Orzeł w IOD89 trzyma w swoich szponach miecz oraz buławę, a na piersi jest symbol ostatniego cesarza Niemiec: Wilhelma II. Zazwyczaj na zewnętrznej stronie rękojeści jest mosiężna nakładka z ażurowym monogramem cesarza: WR II zwieńczonym koroną (taki sam symbol jak na piersi orła, przy czym tam nie ma korony- jest na orle). IOD89 będące na wyposażeniu wojska mają rękojeści z czystego mosiądzu, natomiast dla oficerów, którzy kupowali sobie pałasze prywatnie- były już pozłacane (ci ze złotymi haftami). Wyjątek stanowią modele wojenne, gdyż są one żelazne (czarne lub złocone). Istnieje wiele wariacji tego modelu, w zależności od tego dla kogo były przeznaczone i w jakim okresie. Mamy więc wersję dla oficera straży (na rękojeści jest gwiazda), fizyliera lub strzelca z rogiem myśliwskim, model który określilibyśmy jako „Extra” czy „Deluxe” z bogato zdobioną, pozłacaną rękojeścią i ruchomym na zawiaskach orłem, a także model „Extra” czy „Deluxe” w wersji „Grosse” czyli dużej, z rozbudowanym dużym stałym kabłąkiem z orłem i oczywiście również złoconym. W okresie I wojny światowej, ze względu na oszczędności, rękojeści i całe uchwyty wykonywano z mniej szlachetnych metali (żelazo), które często miały ciemne czy wręcz czarne zabarwienie. Istniało bardzo wiele odmian tej broni i trudno jest nawet podać ich ilość: były także wersje z dwoma ruchomymi tarczkami.

IOD89- wersje podstawowe:

Ponadto powstało szereg kolejnych wersji: - Część 2

Na zdjęciach poniżej przedstawiono jak właściwie trzymać pałasz do celów reprezentacyjnych, zdjęcie z frontu, rzadki egzemplarz (wersja Grosse) z wytwórni Holm & Schonau Schleswig, na końcu- wojska kolonialne na tle powieszonych Namibijczyków.